Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD)

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD)

Potocznie nazywane jest nerwicą natręctw to choroba psychiczna o podłożu psychologicznym, której głównym objawem jest niezwykle częste wykonywanie tych samych czynności, bądź też nieprzerwany napływ nieprzyjemnych, natarczywych, obsesyjnych wręcz myśli. W większości przypadków osoba chora walczy z jej objawami, co jest zadaniem niezwykle trudnym. W wyniku tej walki dochodzi często do rozwoju napadów lękowych, ataków paniki i często do zespołu uogólnionych zaburzeń lękowych.

Najczęstsze objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych to:

  • obawa o pozostawienie niezamkniętych drzwi mieszkania, niedokręconych kranów, otwartych okien – dochodzi do częstego sprawdzania wykonania wielokrotnie tych czynności przed wyjściem,
  • nieuzasadniony strach przed ubrudzeniem się czy też przed wszelkiego rodzaju zarazkami – dochodzi wówczas do przesadnego mycia wszystkich dotkniętych przedmiotów oraz zbyt częstego mycia rąk i innych części ciała,
  • wrażenie konieczności prawidłowego ułożenia przedmiotów, często w sposób symetryczny czy też w odpowiedniej kolejności.
  • nadmierne gromadzenia przedmiotów,
  • niepohamowana chęć do zrobienia czegoś niestosownego i/lub nieodpowiedniego w danej sytuacji, np. w pracy, urzędzie, kościele, lęk przed wykonaniem danej czynności lub doprowadzenie do agresywnego zachowania względem bliskich osób.

Na czym polega terapia zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych?

  1. „Pożegnanie się” z dzieciństwem – przepracowanie trudnych sytuacji z dzieciństwa; praca nad poczuciem krzywdy i dążenie do wybaczenia, tak by zamknąć sprawy z przeszłości i skupić się na teraźniejszości.
  2. Zmianę stosunku do siebie poprzez eliminację destrukcyjnych schematów i nauka nowych sposobów reagowania.
  3. Umiejętność rozwiązywania obecnych problemów bez traum i ciężaru przeszłości – reagowanie i interpretowanie zdarzeń w czasie teraźniejszym, nauka nowych adaptacyjnych umiejętności interpersonalnych.

           

Na terapii istotne jest zbudowanie trwałej, pełnej zaufania relacji terapeutycznej oraz zapewnienie przez terapeutę bezpiecznych warunków. Na spotkaniach z psychoterapeutą, klient powraca do trudnych przeżyć z okresu dzieciństwa, opisuje również problemy, z którymi mierzy się obecnie i okrywa własne schematy działania (w tym ich genezę, funkcję jaką pełniły w przeszłości oraz ich rolę w życiu teraźniejszym).

Terapia ta skoncentrowana jest na transformacji nieadaptacyjnych schematów zachowania poprzez:

odkrycie schematycznych mechanizmów działania, przepracowanie traum z przeszłości a przy tym uzyskanie nowych, korekcyjnych doświadczeń.

  • przeanalizowanie toksycznych relacji, które spowodowały wykształcenie się OCD tak by osoba mogła wytworzyć sobie i utrwalić w procesie terapii nowy korzystniejszy dla niej obraz siebie i swojego życia,
  • nauczenie nowych sposobów radzenia sobie ze stresem. Psychoedukacja


Małgorzata Stąsiek

mgr psychologii zdrowia i psychoterapii, psychoterapeutka.